'Daardoor kwam er wel het besef dat er iets heftigs aan de hand was'

Ons ziekenhuis kent veel 'stille krachten'. Mensen die achter de schermen enorme bergen werk verzetten. Het zijn onmisbare schakels. Vandaag het verhaal van Marion van den Broek, projectleider ICT.

“In december werd ik projectleider van het project COVID-thuismonitoring. De wens om coronapatiënten op afstand te monitoren, ontstond in de periode dat het ziekenhuis steeds voller raakte. Thuismonitoring maakt het voor patiënten mogelijk om de laatste dagen van hun herstel thuis door te brengen. Via een app geven patiënten vanuit thuis informatie door aan het ziekenhuis, bijvoorbeeld metingen van zuurstofgehalte en temperatuur. Hierdoor kunnen verpleegkundigen (en artsen) op afstand meekijken en ingrijpen als dat nodig is. Dankzij thuismonitoring kwamen er in de pieken van de coronacrisis sneller bedden vrij in VieCuri. Het was geweldig om te zien hoe hard er werd gewerkt door iedereen. Projecten rond het coronavirus kregen voorrang, er ontstond focus en plannen kwamen in een stroomversnelling.

Als projectleider zoek ik samen met het projectteam uit welke technieken er op de markt zijn en welke leveranciers het beste zijn. Daarnaast bekijk ik welke medewerkers betrokken moeten worden, of extra scholing nodig is en wat er organisatorisch geregeld moet worden. Ik zet acties uit, bewaak de planning, kosten en kwaliteit en zoek uit hoe het zit qua procedures en wetgeving. Het vergt veel om een nieuw ICT-project in goede banen te leiden. Dat is soms heel stressvol maar altijd interessant.

Vanwege corona waren veel van mijn lopende projecten gepauzeerd of op een lager pitje gezet. Dat was even wennen want mijn hele dagindeling veranderde. Gelukkig kon ik al snel een bijdrage leveren aan de corona-zorg door het faciliteren van de coronazorgmeldkamer. Ik werk nu zes jaar bij VieCuri en sinds 2018 ben ik projectleider ICT. Ik heb Gezondheidswetenschappen gestudeerd en volgde daarna de master Zorgmanagement. Ik ben dus geen techneut en ook geen zorgprofessional. Als projectleider ben ik de spil tussen techniek en zorg in VieCuri.

Op het werk zorgde het virus soms voor confronterende situaties. Bijvoorbeeld toen ik voor het eerst sinds de uitbraak in het ziekenhuis van Venlo kwam. Normaal  werk ik in Venray en daar waren de gevolgen minder zichtbaar. In Venlo zag ik de lege gangen en het ontruimde restaurant. Ook zag ik toen ook ‘maanpoppetjes’ rond de IC. Daardoor kwam er wel het besef dat er iets heftigs aan de hand was. Dat gebeurde net in de periode dat er veel berichten op TV kwamen over overvolle parken en illegale feestjes. Door wat ik zag in Venlo werd ik gefrustreerder en bezorgder over die berichten: ‘Ze moesten eens weten hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat.’

In de tweede golf was ik bezig met thuismonitoring. Op en gegeven moment werd ik gevraagd een technisch probleem op te lossen op de verpleegafdeling. Ik moest me omkleden en in volledig beschermende outfit de afdeling op. Pas daar zag ik voor het eerst hoe de coronapatiënten er aan toe waren.  Dat gaf me wel het gevoel van ‘Hier doen we het voor!’

Ik ben opgegroeid in Helden, in een plattelandsgezin met twee zussen en een broertje. Ik woonde op kamers in Maastricht, een tijdje in Kessel en nu woon ik weer in Helden. Ik woon samen met mijn kat en de afgelopen maanden hebben al veel collega’s met haar kennisgemaakt. Ik heb veel thuis gewerkt en mijn kat vindt het gezellig om tijdens een videogesprek op tafel te komen zitten voor wat aandacht. Ik zit daardoor met een plantenspuit naast mijn beeldscherm te werken. Ook nieuw, is dat ik ineens projecten doe met mensen die ik nog nooit in het echt heb gezien. Dat is écht even wennen!

Na een drukke werkdag ga ik graag een stukje wandelen of kijk ik een serie. Ik heb veel vrienden en familie om me heen en ik heb ervoor gezorgd dat ik, op een veilige manier, iedereen bleef zien in coronatijd. De periode waarin de avondklok gold vond ik best moeilijk als alleenstaande. In de beginperiode heb ik mijn ouders amper gezien omdat we geen enkel risico wilden nemen.

Ik heb inmiddels mijn agenda weer vol met andere projecten, zoals de invoering van de ´slimme pleister´. Dit is een pleister die op de borst van een patiënt wordt geplakt en de hartslag, ademhaling en temperatuur meet. Wederom interessant!”