'Een lotgenoot snapt écht wat je doormaakt'

Toen de 50-jarige Vera Janssen vorig jaar ineens een knobbeltje in haar borst voelde, wist ze meteen: dit is foute boel. Al snel volgt de diagnose borstkanker en doorloopt ze een intensief behandeltraject. Inmiddels gaat het weer goed met haar. Zó goed, dat ze sinds kort vrijwilliger is bij Stichting Kankerpraat. Daar biedt ze een luisterend oor aan lotgenoten.

“Die eerste dagen nadat ik begin 2022 een knobbeltje in mijn borst voelde, was ik geschokt. Ik bleef zoeken naar de ontkenning: het kan toch niet dat ík borstkanker heb? De huisarts stuurde me door en al snel bevestigden de onderzoeken in het ziekenhuis mijn vermoeden. Nog geen twee weken later startte ik al met chemotherapie”, begint Vera Janssen. Het eerste half jaar van de behandeling staat in het teken van chemokuren. Daarna wordt ze drie keer geopereerd, gevolgd door een serie bestralingen. “Op dit moment krijg ik nog hormoontherapie. Ik twijfelde geen moment om deze behandelingen te volgen en ben heel tevreden over de zorg in VieCuri, want ik ben snel en kundig geholpen door fijne mensen.”

Onzekerheid en verdriet

Een paar maanden na de diagnose besluit Janssen enkele gesprekken met een VieCuri-psycholoog te voeren. “In het begin dacht ik: ik moet hier zelf mee dealen, wat kan een psycholoog voor mij doen? Maar na een tijdje merkte ik dat ik niet alleen onzeker over mijn gezondheid was, maar ook verdriet had over het feit dat mijn oude, leuke leven weg was. Na een paar gesprekken met de psycholoog leerde ik dat je het leven niet kunt regisseren.”

Rollercoaster

Ook gesprekken met lotgenoten hielpen haar om de rollercoaster na een kankerdiagnose te verwerken. “Iedereen in je omgeving wil je helpen en probeert je te ontzien. Juist dan durf je niet altijd te zeggen dat het niet goed gaat en hou je je groot. Ik kreeg heel veel goedbedoelde, lieve adviezen, maar merkte al snel dat ik het vooral fijn vond om te praten met mensen die zelf kanker hadden (gehad). ‘Het is een rotproces, maar ik ben er nog’, zei één van deze lotgenoten. Die uitspraak gaf me hoop en perspectief.”

Luisterend oor

Janssen gunt anderen die hetzelfde doormaken ook een luisterend oor. Daarom is ze vrijwilliger bij Stichting Kankerpraat. “Het is heel laagdrempelig: als je je hart wilt luchten, kom je via de stichting in contact met een lotgenoot. De ander weet precies waar je het over hebt, en een telefoontje kan dan al opluchten. Zelf wilde ik niet naar een praatgroep waar ik allemaal verhalen van andere vrouwen hoorde; ik was vooral met mezelf en mijn proces bezig. Dus ik snap het heel goed als iemand behoefte heeft aan één-op-één contact, net wanneer het nodig is.”

Vera Janssen: ''Zelf vond ik het heel fijn om te praten met mensen die zelf kanker hadden (gehad).''

VieCuri draagt Stichting Kankerpraat een warm hart toe

VieCuri wil patiënten voorzien van de beste zorg én de beste informatie. Zeker voor jonge mensen kan het lastig zijn om de impact van kanker te bespreken met leeftijdsgenoten. Daarom brengt VieCuri jongvolwassenen met kanker in contact met Stichting Kankerpraat. Maar de stichting is er in principe voor iedereen en alle leeftijden. De stichting bestaat uit vrijwilligers die zelf ook kanker hebben (gehad) of op een andere manier geraakt zijn door kanker. De stichting is opgericht door Ken Driessen, Steffan Cox en Vito Smedts uit Horst.

Vivian Hendrikx, physician assistant oncologie: “Wanneer je in het ziekenhuis te horen krijgt dat je kanker hebt, besef je dit nog niet meteen. Als een patiënt vervolgens thuis is, komen de vragen. Bij medische vragen kun je terecht bij de arts of verpleegkundige. Maar bij vragen over de onzekerheid die kanker met zich mee brengt en de mentale gevolgen, is het prettig om met een lotgenoot te kunnen praten. Dat is een unieke manier van begeleiding; een mooi verlengstuk van de zorg die wij leveren.” Meer informatie: www.kankerpraat.nl