‘Ik kan eindelijk weer mijn kinderen optillen’

Vijf jaar geleden krijgt Maud pijn en tintelingen in haar linkerarm. “Toen ik naar de huisarts ging, dacht deze dat het gekke, zware gevoel in mijn arm door hyperventilatie kwam. Ik vond dat vreemd, want ik had helemaal geen stress. Toch ging ik naar de logopedist voor ademhalingsoefeningen, maar die hielpen niet.” Door de klachten kan Maud lang niet alles wat ze wil. “De pijn was er altijd, bijvoorbeeld tijdens huishoudelijk werk en bij het verzorgen van de kinderen. Even spontaan met ze op de trampoline springen zat er ook niet meer in. En het bakken van verjaardags- en bruidstaarten, mijn grote hobby, was soms lastig door de pijn.” De klachten deden ook mentaal iets met haar. “Ik heb wel eens gedacht: het zit toch zeker niet tussen mijn oren? Ik vond het lastig dat niet duidelijk was waardoor ik zo’n pijn had.”

Tijdelijke verlichting

Op een gegeven moment meldt Maud zich vanwege de hevige pijn zelfs bij de huisartsenpost. “De arts dacht dat er een zenuw in mijn schouder bekneld zat.” Maud gaat met deze nieuwe informatie naar de huisarts, die haar doorstuurt naar de fysiotherapeut. Als deze de klachten ook niet kan verhelpen, komt ze in VieCuri terecht. “Na diverse onderzoeken kwam dokter Hollman met het voorstel om een spuit voorin mijn schouder te zetten. Als de pijn tijdelijk zou wegtrekken, zit er een zenuw in mijn schouder bekneld. Nou: tien minuten na de injectie trok de pijn inderdaad weg. Ik kon het bijna niet geloven!”

‘Ik kan bijna weer alles’

De injectie is slechts een tijdelijke oplossing maar bevestigt de diagnose. Dokter Hollman stelt voor om Maud te opereren volgens een nieuwe techniek. Daarbij worden de kleine borstspier en de spier onder het sleutelbeen losgemaakt en de zenuwen die naar de arm gaan vrijgelegd. “Ik was op dat moment, zo’n twee jaar geleden, de eerste patiënt in Nederland die deze kijkoperatie zou ondergaan. Oei, dacht ik even. Maar nadat ik uitgebreid met de dokter de voors en tegens van de operatie had besproken, dacht ik: we gaan ervoor. Op dat moment was de pijn zo erg dat ik de jongste niet eens meer op mijn fiets kon tillen. De pink en zijkant van mijn arm waren helemaal doof, ik voelde er niets meer in. Toen ik na de operatie wakker werd, had ik al iets meer gevoel in mijn pink. En de dagen erna was de pijn al merkbaar minder. Dat was fantastisch!” 

Maud kijkt met een goed gevoel terug op de beslissing om te opereren. “De ingreep ging super goed. Ik had maar zes kleine sneetjes. Dat viel me ontzettend mee, net als de napijn. Ik merk nu, twee jaar later, alleen nog dat ik mijn arm niet te lang omhoog kan houden, bijvoorbeeld als ik een lamp wil ophangen.” Twee tot drie keer per week doet Maud thuis de oefeningen die ze tijdens het revalideren van de fysiotherapeut kreeg. “Die blijf ik doen, want anders voel ik de pijn weer een beetje opspelen. Maar ik kan nu bijna alles weer: mijn werk in de tandartspraktijk, het huishouden, de kinderen verzorgen en met ze spelen.”

‘Voordelen kijkoperatie zijn groot’

Het verhaal van Maud blijkt geen uitzondering. Volgens orthopedisch chirurg Freek Hollman lopen er veel mensen lange tijd rond met vergelijkbare klachten. “Soms zijn deze mensen zelfs geopereerd om de zenuwen aan de elleboog of hand vrij te leggen. Maar het probleem zit in dit geval een stukje hoger: rondom het sleutelbeen waar de zenuwen van de nek naar de arm gaan. We noemen dit Neurogene Thoracic Outlet Syndrome (nTOS). Voor een deel van de mensen die hier last van heeft, kan fysiotherapie helpen.” 

Als de klachten hardnekkig blijken, kan het nodig zijn om met een kijkoperatie de spieren los te maken en de zenuwen naar de arm vrij te leggen, legt de chirurg uit. “Deze techniek bestaat nog niet zo lang. In Nederland ben ik de enige die de kijkoperatie uitvoert. Maar het is géén experimentele behandeling: er zijn wetenschappelijke studies die de goede resultaten ondersteunen.” De voordelen van deze ingreep zijn groot, legt hij uit. “Het is een relatief kleine operatie, met weinig kans op complicaties en snel positief effect na de ingreep. Zo ging het ook bij Maud: een dag na de operatie had ze al minder last van haar arm.”