Marloes begon 24 jaar geleden bij VieCuri, na afronding van haar hbo-opleiding tot verpleegkundige in Eindhoven. “Op de longafdeling voelde ik me direct thuis. Maar na een paar jaar begon het te kriebelen om verder te leren. Ik koos voor de hbo-opleiding oncologie en ging aan de slag als oncologieverpleegkundige. Ook nu zocht ik na een paar jaar meer uitdaging in mijn werk, ik wilde mezelf blijven ontwikkelen.”
Die zoektocht viel samen met de landelijke richtlijn dat elke ziekenhuis een eigen Transmuraal Palliatief Team dient te hebben. “VieCuri zocht mensen die de post-hbo-opleiding Palliatieve zorg wilden volgen. Die kans greep ik met beide handen aan.” Marloes geeft in haar rol als palliatief consulent adviezen aan zowel patiënt als familie. “Ik bied een stukje begeleiding naar de dood toe. In de gesprekken kan het gaan over angst of pijn, maar ook over nazorg als de patiënt naar huis of naar een hospice gaat. Ook bereid ik de familie voor op de periode die komen gaat en leg ik uit welke vormen van ondersteuning mogelijk zijn. Er kan heel veel, mensen weten dat vaak niet.”
De cirkel is rond
De coronatijd in 2020 is voor Marloes een heftige tijd. “Ik vroeg me af of ik de komende 25 jaar aan het bed wilde staan. Dus toen ik een vacature voor pijnconsulent voorbij zag komen, trok ik de stoute schoenen aan. De opleiding was pittig. Maar ik doe het werk nu met heel veel plezier vanwege de afwisseling. Ik behandel en begeleid patiënten na hun operatie of als ze chronische pijn hebben. Daarvoor kom ik op diverse afdelingen, elke dag is anders. Ook zie ik in deze rol vaak palliatieve patiënten en daarmee is de cirkel weer rond.”
Fleurige kleren
Marloes is altijd heel betrokken bij haar patiënten. Zo denkt ze bewust na over wat ze aantrekt op een werkdag. “Vaak draag ik kleren in fleurige kleuren, want het is al zwaar genoeg waar mensen mee te maken krijgen. De reden dat ik hier oog voor heb, is de opmerking die één van mijn patiënten maakte over mijn blouse.”
Die patiënt is de opa van Randy Verheijen uit Venlo. Hij belandde na een ongelukkige val in het ziekenhuis met een gebroken heup. Randy en zijn moeder Francien weten het nog als de dag van gisteren. Francien blikt terug: “Pap is altijd heel gezond geweest en woonde, ondanks zijn hoge leeftijd van 89, nog zelfstandig. Toen hij belde dat hij was gevallen, ben ik direct naar hem toe gegaan. Ik zag meteen dat zijn been in een rare hoek lag en belde de thuiszorg. Toen we hem samen in een stoel wilden zetten, schreeuwde hij het uit van de pijn.”
Moeilijke beslissing nemen
Voordat Francien het goed en wel beseft ligt haar vader in VieCuri met een gebroken heup. “Vanwege afwijkende bloedwaarden konden ze niet meteen opereren. Dus ging pap naar de orthopedieafdeling, waar elke dag zijn bloed werd gecheckt. Dat bleek steeds niet in orde, en elke dag zagen we pap verder inleveren. Toen hij uiteindelijk ook nog een hartritmestoornis kreeg, was het op dat moment niet meer mogelijk om te opereren. Ook bleek na een gesprek met de orthopeed dat het sterk de vraag was of hij na de operatie nog op de been zou komen. Ondertussen kreeg pap een delier, waardoor hij verward raakte.” Samen met haar zoon Randy kiest Francien ervoor om de laatste mooie dagen van haar vader te koesteren, met de nadruk op comfort en kwaliteit.
Hospice in het groen
Op dat moment komt Marloes als palliatief consulent in beeld bij de familie. Randy: “Marloes heeft met ons gekeken naar de mogelijkheden voor een hospice. Opa was echt een buitenmens, dus onze voorkeur ging uit naar een mooie plek in de natuur. Gelukkig wist Marloes te regelen dat hij naar Panningen werd overgebracht. Daar heeft ze zich echt hard voor gemaakt. We zijn haar dankbaar voor al haar inzet en hulp. Ook vonden we het heel waardevol dat ze de tijd voor ons nam, en echt luisterde naar onze wensen en verhaal.” Ook al was het zwaar, het sterkt Francien dat Grad nog zijn goedkeuring heeft gegeven voor het hospice. “Pap kreeg op het moment dat Marloes aan het bed zat, niet alles precies mee.
Maar toen we hem een dag later vroegen of hij nog wist wat we samen hadden besproken, bevestigde hij dat het een goede keuze was die we in overleg met ‘de mevrouw met de mooie bloemenblouse’ maakten. Die fleurige blouse had indruk op hem gemaakt!”
‘Het leven rustig loslaten’
In het hospice slaapt Grad veel, terwijl zijn familie bij hem is. “Soms werd hij wakker en een keer vroeg hij specifiek om een blikje cola”, vertelt Francien. “Van Marloes kregen we ook een box met allerlei spulletjes: onder andere kleurpotloden en kleurplaten voor de kinderen, een bundel met mooie gedichtjes, een kaarsje, tissues en een dekentje. Die gedichtenbundel heb ik erbij gepakt toen ik een nacht alleen bij pap zat. Toen pap na zijn overlijden werd opgehaald uit het hospice, werd één van die gedichtjes voorgedragen: dat was heel mooi.”
Marloes weet dat juist dit soort details voor nabestaanden heel waardevol zijn. “De overgang van de hectiek van het ziekenhuis naar de kalmte van het hospice is prettig voor zowel de naasten als voor de patiënt zelf. Geboren worden gaat niet zomaar, maar dat geldt ook voor het leven loslaten. We willen dat dit zo respectvol en rustig mogelijk gebeurt.”
Boegbeeld van onze verpleegkundigen
Marloes werd op 12 mei uitgeroepen tot VieCuri’s Verpleegkundige van het Jaar. Medewerkers konden hun stem uitbrengen op een collega die zij deze eretitel gunnen. Zij zeiden onder andere over Marloes:
“Je komt elke dienst met een glimlach de afdeling op en hebt oog voor de patiënten en verpleegkundigen.”
“Je checkt altijd even of het uitkomt als jij de patiënt op dat moment bezoekt.”
“Je bent makkelijk benaderbaar, flexibel en past je aan als dat nodig is.”
Marloes blijft zelf bescheiden. “Ik werk hard achter de schermen en doe gewoon mijn werk, net als ieder ander.” Haar werk geeft Marloes veel voldoening. Hoe ze de veelal zware gesprekken van zich af kan zetten? “Ik kan altijd bij mijn collega’s terecht. Meestal kan ik het wel een plaatsje geven. Als ik naar huis ga, wil ik wel eens een extra blokje om fietsen om mijn hoofd leeg te maken. Ook sport ik veel als uitlaatklep en werk ik graag actief in de tuin.”
Benieuwd naar de drijfveren van onze Verpleegkundige van het Jaar? Lees hier het uitgebreide interview met Marloes.
