'Ik moest met spoed aan de slag met het inrichten van nieuwe IC-ruimtes'

Ons ziekenhuis kent veel 'stille krachten'. Mensen die achter de schermen enorme bergen werk verzetten. Het zijn onmisbare schakels. Vandaag het verhaal van Remondo Broekman.

“Binnen VieCuri wordt met allerlei digitale programma´s gewerkt om goede zorg te kunnen leveren. De applicatiebeheerders zorgen ervoor dat deze programma´s optimaal functioneren. In 2011 startte ik bij VieCuri als applicatiebeheerder. Ik beheerde o.a. het systeem waarin alle bevoegd- en bekwaamheden van collega’s worden bijgehouden. Bijvoorbeeld de bevoegdheid om te reanimeren in geval van nood. Sinds begin 2020 heb ik een nieuwe rol als digitale technologie regisseur.

Ik was net een beetje gewend aan mijn nieuwe functie toen in maart 2020 het coronavirus uitbrak. Al snel kregen mijn collega’s en ik te horen dat het aantal IC-bedden werd opgeschaald. Ik moest met spoed aan de slag met het inrichten van nieuwe IC-ruimtes. Ik installeerde zaken als telefoons, monitoren en computers voor collega´s die in de nieuwe IC-ruimtes aan de slag gingen. Hiervoor werkten mijn collega’s en ik intensief samen met collega’s van de medisch instrumentale dienst en de technische dienst. Het waren hectische dagen en ik weet nog goed dat het ziekenhuis diezelfde week haar deuren sloot voor bezoekers. Er stonden beveiligers bij de ingangen en iedereen die naar binnen wilde moest zich eerst melden bij de receptie. De sfeer werd toen in een paar dagen heel anders dan normaal. Toen voelde ik heel sterk: nu wordt het serieus.

Mijn collega’s en ik werken normaal gesproken veel op plekken waar ook artsen en verpleegkundigen aan het werk zijn. Ik ben er dus aan gewend om beschermende kleding aan te trekken op sommige afdelingen. Bijvoorbeeld als ik een computer of monitor nakijk op een operatiekamer. Je draagt die beschermende kleding dan vooral voor de patiënten die op dat moment behandeld worden. Toen ik voor het eerst aan de slag ging in een ruimte waar corona-patiënten lagen, moest ik uiteraard ook beschermende kleding aantrekken. Ik realiseerde me op dat moment voor het eerst dat ik die kleding nu niet alleen aantrok voor anderen maar ook voor mezelf en mijn gezin. Dat was zo’n moment dat ik nooit meer vergeet.

Ik ben opgegroeid in Blerick, woonde jaren in Tegelen en sinds een paar jaar woon ik in Meijel. Ik ben naar Meijel verhuisd voor de liefde. Inmiddels ben ik getrouwd en ‘bonuspapa’ van de twee kinderen van mijn vrouw. Als ik vrij ben, onderneem ik graag dingen met het gezin. De afgelopen maanden heb ik ontdekt dat ik het ook erg leuk vind om te klussen in mijn vrije tijd. Ik vind het niet zo moeilijk om mijn werk los te laten als ik thuiskom. Dat komt denk ik omdat ik vooral contact heb met collega’s en niet direct met patiënten. Natuurlijk zie ik veel op alle afdelingen maar ik sta niet zo dicht bij leven en dood als de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis.”