Familie coronapatiënt spreekt waardering uit over begeleiding van IC-verpleegkundige

Het zijn vaak de kleine dingen die het doen. Het persoonlijke gebaar van IC-verpleegkundige Carla Schroembges maakte diepe indruk op de familie van coronapatiënt John, maar ook op Carla zelf. Zij benadrukt: “Mijn verhaal is slechts een voorbeeld van hoe we met z’n allen op de IC te werk gaan. Het persoonlijke aspect staat bij ieder van ons voorop: voor de patiënt, maar zeker ook richting de familie.”

De 56-jarige John Stoffels uit Tegelen werd half april met ernstige coronaklachten opgenomen in VieCuri. IC-verpleegkundige Carla  Schroembges: “Hij moest halsoverkop overgeplaatst worden naar het ziekenhuis in Drachten en was er zeer slecht aan toe. De familie mocht niet mee naar Drachten, waardoor de zorgmedewerkers in dat ziekenhuis geen persoonlijke informatie over John zouden ontvangen. Ik vond dat geen prettige gedachte. Daarom belde ik zijn vrouw Caroline of zij snel foto’s en wat informatie over ‘John als mens’ naar het ziekenhuis kon brengen.”

Foto’s op de parkeerplaats
Caroline en haar twee kinderen schrijven een mooie kaart en nemen een paar fotolijstjes mee naar het ziekenhuis. Daar aangekomen horen ze dat John naar Drachten wordt overgebracht. Carla vertelt: “Ik vond het onmenselijk dat de familie de spulletjes bij de receptie moest afgeven en vroeg de intensivist of de familie, beschermd in isolatiekleding, de spulletjes persoonlijk mocht afgeven. Zo konden ze John nog snel even zien, voordat hij met de traumahelikopter opgehaald zou worden.”

Vervolgens raadt Carla de familie aan om op de VieCuri-parkeerplaats te wachten en foto’s te maken van het moment dat John met de helikopter de lucht in gaat. Echtgenote Caroline Stoffels weet het nog goed: “Ik vond het eerst een raar idee om foto’s te maken, maar achteraf ben ik zó blij dat ik het advies van Carla heb opgevolgd. Voor de verwerking van John is het essentieel, want aan de hand van die foto’s kan hij zien wat er allemaal met hem is gebeurd.”

Spullen in helikopter
John ligt op het moment van de overplaatsing naar Drachten in coma. Carla: “Samen met een collega bracht ik John op de brancard naar de helikopter,waarna ik het helikopterpersoneel vroeg de persoonlijke spullen mee te nemen. Eerst weigerden zij dat omdat ze niet verantwoordelijk zijn voor eventueel verloren spullen. Ik drong aan, omdat ik het zo belangrijk vond dat de zorgverleners in Drachten een goed beeld van John zouden krijgen. Gelukkig zagen ze mijn wanhoop en namen ze de spullen alsnog mee.”

Enorme steun
Ondanks dat het meerdere malenkantje boord was, herstelt John uiteindelijk van het coronavirus. Voor echtgenote Caroline is het een heel waardevol moment dat IC-verpleegkundige Carla zoveel aandacht en oog voor haar en de kinderen had. “We waren zo blij dat we wat persoonlijke spulletjes konden brengen én John nog even mochten zien. Op onze trouwdag, 21 april, ging het heel slecht met hem en glipte hij bijna door mijn vingers. Maar toch krabbelde hij weer op en uitgerekend op zijn 56e verjaardag  ontwaakte hij uit zijn coma. Na in totaal tachtig dagen in het ziekenhuis en revalidatiecentrum,kwam hij op 21 juni naar huis. Naar omstandigheden gaat het nu goed met hem, maar psychisch hebben zowel John als ik een deuk opgelopen. Het feit dat IC-verpleegkundige Carla zo haar best voor ons deed, steunt mij enorm. Ook voor John geeft het houvast dat hij een beeld heeft van zijn reis met de helikopter van Venlo naar Drachten.”

Dankbaar
Voor Carla zelf was het ook een emotioneel moment. “Op het moment dat John naar de traumahelikopter ging, dacht ik dat we hem gingen verliezen. Tegelijkertijd zag ik in de verte de familie staan zwaaien. Ze staken een duim omhoog ten teken dat het fijn was dat ze er toch bij konden zijn. Zoiets laat mij ook niet onberoerd. Het was een heel heftig, maar tegelijk ook een heel fijn moment, want de familie was zo dankbaar dat ze nog de kans kregen om hun man en vader te zien. Dat John het uiteindelijk heeft gered, is natuurlijk geweldig.Op de IC doen we alles voor onze patiënten, en we verliezen nooit het menselijk aspect uit het oog.Elke IC-collega heeft een eigenverhaal, van hoe hij of zij tot hetuiterste gaat om familieleden teondersteunen. Dat hoort