‘Bij het Kinderallergiecentrum maken ze tijd voor je, stralen rust uit en nemen je serieus’

Van de kinderarts kregen ze strenge voedingsregels. ‘We hielden ons er strikt aan,’ zegt Irene, ‘maar ik voelde dat het niet klopte. Na een bloedonderzoek bleek Aimée coeliakie, een gluten-allergie, te hebben. De wereld stortte in. Wat kan ze dan nog eten? Ik wist van niets, sloot me aan bij de Nederlandse Coeliakie-vereniging en die hebben mij op weg geholpen. Maar ondanks het niet eten van bepaalde voedingsmiddelen, knapte Aimée niet op. Toen ze ruim drie was, at ze voor het eerst pindakaas, volgens het etiket glutenvrij. Na één hap kreeg ze het erg benauwd, haar oren werden vuurrood. Ze bleek een ernstige allergische reactie te hebben die veroorzaakt werd door de pindakaas.’

Zo’n kind met verschillende allergieën trok een zware wissel op het gezin, met nog twee jongere kinderen. Alles draaide om eten. Er waren paniektoestanden als Aimée iets verkeerds gegeten had.

Vertrouwd gevoel

Aimée is nu 16 en minder angstig: ‘Als ik iets verkeerds eet, krijg ik het benauwd en ontzettende jeuk. Maar ik kan ook veel wél hebben: chocola, glutenvrije koekjes en chips.’ Ze weet wat ze wel en niet mag eten en gaat gemiddeld twee keer per jaar naar het Kinderallergiecentrum. Hier wordt ze opnieuw getest om te kijken in welke mate er sprake is van de allergieën voor de verschillende voedingsmiddelen. Dat gebeurt met provocatietesten. Aimée: ‘Je krijgt in het begin kleine beetjes voedsel waarvoor je allergisch bent. Er wordt gestart met een heel klein stukje gekookt ei dat je moet opeten. Dan wordt er een half uur gewacht. De volgende stap is een iets groter stuk ei en bij stap drie is de hoeveelheid dusdanig groot dat je het ook daadwerkelijk proeft. Steeds iets meer, met daartussendoor een half uur wachten. Het is altijd een dag-opname.’ Bij Aimée was snel duidelijk dat ze echt niet tegen ei kon, en toen stopten ze.

De pindatest heeft ze ook gedaan, om te weten wat de hoeveelheid is die een allergische reactie uitlokt. Zo’n allergie kan immers levensbedreigend zijn. Aimée: ‘Bij de eerste stap, een hele kleine hoeveelheid pinda, begon het al te jeuken en kreeg ik het benauwd, duidelijk dus. Bij een allergische reactie neem ik een antihistaminicum (= een middel dat allergische reacties onderdrukt) en dan vermindert het. Soms komt het echt uit het niets. Ik heb ook geleerd hoe ik zelf de EpiPen® kan gebruiken bij een ernstige reactie, maar ik heb hem nog nooit nodig gehad.’

Moeder Irene: ‘Op het VieCuri Kinderallergiecentrum werken gespecialiseerde verpleegkundigen. Zij maken tijd voor je, stralen rust uit en nemen je serieus. Onze zoon is ook allergisch en heeft in het verleden een aantal provocatietesten gehad in het centrum. Hij vindt het er geweldig: je kunt er gamen en je gang gaan. Voor hem voelt het als een dagje uit. En zo voelde het voor mij als moeder ook, al blijft het altijd spannend omdat je hoopt dat zo’n dag goed verloopt voor je kinderen.’ 

* Op verzoek van de geïnterviewden zijn hun namen gefingeerd. 

Meer over de voedselprovocatietest       Voedselallergie voorkomen bij de preventiepoli