'De behoefte aan nazorg is groot'

Ons ziekenhuis kent veel 'stille krachten'. Mensen die achter de schermen enorme bergen werk verzetten. Het zijn onmisbare schakels. Vandaag het verhaal van Christl Munten-van Dijck, spreekuurassistente bij Longgeneeskunde.

 “In december 2020 kwam het coronavirus voor mij dichterbij dan ooit, toen ons volledige team van zeven collega’s besmet bleek te zijn. Ik had gelukkig geen ernstige klachten maar een aantal collega’s is flink ziek geweest. Het is natuurlijk heel vervelend wanneer een compleet team wordt uitgeschakeld, maar het was ergens ook wel prettig dat we in hetzelfde schuitje zaten. We hebben elkaar echt door die periode heen gesleept en de situatie heeft ons sterker gemaakt als team. We begrijpen patiënten nog beter als ze klachten hebben die we zelf ook hebben gehad. Onze teamleider heeft ervoor gezorgd dat collega’s van andere afdelingen onze taken overnamen en in januari 2021 waren we allemaal weer aan het werk.

In 1983 ben ik begonnen bij VieCuri. Ik volgde intern de opleiding tot verpleegkundige en werkte aansluitend zeven jaar in de verpleging. Daarna ging ik aan de slag bij Kaakchirurgie en sinds tien jaar werk ik als spreekuurassistente op de afdeling Longgeneeskunde. In mijn werk ben ik veel bezig met plannen, organiseren en het te woord staan van patiënten. Mensen denken misschien dat de afdeling Longgeneeskunde het ontzettend druk heeft gehad in coronatijd, maar de drukte voor onze artsen en verpleegkundigen was niet zozeer op onze poli. Het was vooral spitsuur op de verpleegafdelingen en op de IC. Op de poli merkte ik weinig van de hectiek. Wel hoorde ik veel schokkende verhalen van collega’s die bij coronapatiënten aan het bed stonden. Het coronavirus was voor mij vooral zichtbaar als ik door het ziekenhuis liep op weg naar mijn werkplek. Extra beveiligers, collega’s in beschermende pakken en het restaurant stond vol met bedden. Op zo’n momenten voelde het alsof ik in een slechte film was beland.

In juni 2020 is de corona-nazorgpoli opgezet. Samen met een collega verzorg ik de planning hiervan. Op de nazorgpoli onderzoeken we patiënten die besmet zijn geweest. Patiënten krijgen bijvoorbeeld een longfunctie-onderzoek, longfoto, hartfilmpje en een bloedonderzoek. Ook wordt besproken of patiënten nog andere nazorg nodig hebben, bijvoorbeeld fysiotherapie, ergotherapie, logopedie of psychische ondersteuning. We merken dat patiënten zeer uiteenlopende klachten en behoeftes hebben en daarom werken we met een multidisciplinair team.

Met de onderzoeken op de nazorgpoli willen we meer inzicht krijgen in de lange termijn gevolgen van het coronavirus. Patiënten vinden het prettig om uitgebreid onderzocht te worden en zo meer inzicht te krijgen in hun herstel. Begin 2021 hebben we in totaal 1200 patiënten onderzocht. Dit waren alleen patiënten die voorheen waren opgenomen in ons ziekenhuis, dus dan hebben we patiënten die zijn doorverwezen door hun huisarts nog niet eens meegerekend. De behoefte aan nazorg is groot.

Ik woon in Venlo samen met mijn man. We zijn ouders van een dochter van zesentwintig jaar oud. Tijdens de lockdowns hebben we alle corona-maatregelen netjes opgevolgd als gezin. Van collega’s hoorde ik allerlei verhalen over angstige familieleden van partners, ouders of kinderen die in het ziekenhuis werken. Bij ons thuis waren we vrij nuchter. Ons motto was: ‘het is wat het is, dus we doen wat we moeten doen’. In de periode dat ik zelf besmet was met het virus waren we natuurlijk wel extra voorzichtig. Ik heb veel gewandeld met mijn man, dochter en vriendinnen. Ook ben ik vaker alleen gaan wandelen, iets dat ik voorheen nooit deed. Ik houd heel erg van zingen en ben lid van een koor. We hebben lange tijd niets kunnen doen en ik kijk ernaar uit om binnenkort weer samen te zingen.”