"De adrenaline die loskomt in zo’n acute situatie heb je echt nodig om je werk vol te houden."

Ons ziekenhuis kent veel 'stille krachten'. Mensen die achter de schermen enorme bergen werk verzetten. Het zijn onmisbare schakels. Vandaag het verhaal van Will Janssen.

“Ik ben geboren in Venlo en opgegroeid in Broekhuizenvorst. Op mijn twintigste ben ik in Venray gaan wonen vanwege mijn toenmalige baan. Ik werkte zeventien jaar bij een grote printerfabrikant, waarvan de laatste jaren als teamleider. In die periode heb ik heel veel geleerd en meegemaakt, maar dat was niets vergeleken met het afgelopen jaar als teamleider Technische Dienst bij VieCuri.

Tijdens de eerste coronagolf werkte ik zo’n zeventig uur per week. In Venlo werden extra IC-units ingericht en in Venray werd een recovery ingericht speciaal voor patiënten die herstelden van het coronavirus. De Technische Dienst verschoof apparatuur, wanden, tenten en we legden waar nodig extra elektriciteit aan. Alles moest zo snel mogelijk geregeld worden om alle patiënten van de juiste zorg te kunnen voorzien. Patiënten kwamen met speciaal ingerichte bussen vanuit Venlo naar Venray om daar te herstellen. De adrenaline die loskomt in zo’n acute situatie heb je echt nodig om je werk vol te houden. Het was flink aanpoten en ik ben ontzettend trots op het werk dat de afgelopen maanden is verzet door onze teams in Venlo en in Venray.

Ik ben vader van drie dochters, ze zijn tweeëntwintig, twintig en achttien. De jongste twee wonen bij mij en de oudste is onlangs uitgevlogen naar Nijmegen vanwege haar studie. Als ik niet aan het werk ben ga ik graag de natuur in om te fotograferen. Fotografie is voor mij een hele prettige manier om te ontspannen en even af te schakelen van alle hectiek in het ziekenhuis. Ik heb me lange tijd verdiept in macrofotografie, het van heel dichtbij fotograferen van mensen, dieren, planten en voorwerpen. Het liefst fotografeer ik op die manier planten en dieren. Via deze hobby kwam ik afgelopen zomer in contact met een collega van VieCuri Venray. We hadden elkaar al vaker gezien in de gangen van het ziekenhuis, maar ik wist niet dat we een passie voor fotografie deelden. Ik wist ook niet dat ze net als ik vrijgezel was. We stuurden elkaar berichtjes via Facebook en besloten om eens samen te gaan fotograferen. Van het een kwam het ander en sinds twee maanden mag iedereen weten dat we een stel zijn. We hebben het heel fijn samen en ik hoop dat het mensen goed doet als ze horen dat er ook nog mooie dingen ontstaan in coronatijd.

Ik werk nu iets meer dan zes jaar bij VieCuri en ik heb het nog altijd enorm naar mijn zin. Het ene moment werk ik vanachter mijn bureau en het andere moment ben ik bezig met het verhelpen van een lekkage of het repareren van een deur die niet meer automatisch opent. Die variatie maakt mijn baan ontzettend leuk. Ik ben teamleider maar ik heb jaren met gereedschap in mijn handen op de werkvloer gestaan. Die praktijkervaring is heel fijn want ik begrijp inhoudelijk precies waar mijn team mee bezig is. Als er extra handjes nodig zijn spring ik gewoon bij.

Voordat ik bij VieCuri ging werken draaide mijn werk altijd om geld. Nu sta ik ten dienste van mijn collega’s en van patiënten. Dat vind ik echt mooi en het past veel beter bij me dan de commerciële wereld waarin ik voorheen werkte. Er zijn niet veel technische banen waarbij je werk uiteindelijk bijdraagt aan het welzijn van een ander. Dat maakt werken bij VieCuri voor mij echt de moeite waard.”