Het verhaal van Kees

“Toen mijn vrouw en ik trouwden wilden we dolgraag een groot gezin. Helaas bleek dat we samen geen kinderen konden krijgen. Als je zoiets te horen krijgt dan kun je daar de rest van je leven intens verdrietig over zijn. Je kunt peperdure behandelingen proberen met een minimale kans van slagen, of je zoekt je heil in het alternatieve circuit. Mijn vrouw en ik hebben geaccepteerd dat het zo was en die acceptatie heeft ons de ruimte gegeven voor hele mooie andere invullingen van ons leven. Zo hebben we bijvoorbeeld altijd honden gehad. Op dit moment hebben we er drie en ze maken ons gezin compleet.

Ik werkte jarenlang in de Rotterdamse haven en mijn vrouw werkte in het onderwijs. Onze droom was om, zodra we konden stoppen met werken, een camper te kopen en samen door Europa te gaan reizen. In 2008, toen het moment om met pensioen te gaan bijna daar was, kreeg ik te horen dat ik polyneuropathie heb. Dat is een spierziekte waarbij de uiteindes van je zenuwen beschadigd raken en langzaam afsterven. Door deze ziekte heb ik nog amper gevoel in mijn voeten en voel ik ook steeds minder in mijn handen. Ik kan nog kleine stukjes lopen in en rond het huis, maar als ik verder wil heb ik een rollator of scootmobiel nodig. De wereld wordt zo alsmaar kleiner.

In augustus 2019 kwam hier de diagnose prostaatkanker bij. Ik kwam erachter omdat ik steeds meer moeite had met plassen. Op een gegeven moment lukte het plassen helemaal niet meer en ik belandde op de spoedeisende hulp. Daar zag de uroloog direct dat het mis was. Er werden allerlei onderzoeken gestart en ik moest direct beginnen met hormonale therapie. Op een scan zagen de artsen dat er uitzaaiingen waren en begin maart 2020 ben ik gestart met een reeks van 28 bestralingen.

Ik ben een rasoptimist maar natuurlijk hebben mijn vrouw en ik moeilijke momenten gehad. Kanker heb je niet alleen maar met je hele omgeving, in het bijzonder met je partner. Soms voelde het alsof alles om mij draaide als kankerpatiënt. Dat vond ik heel moeilijk want ook mijn vrouw zat met emoties, vragen en onzekerheden. We kunnen gelukkig goed met elkaar praten en we zijn dat ook continu blijven doen. Mijn vrouw en ik komen uit gelovige gezinnen en zijn van een generatie die het moeilijk vindt om over gevoelens te praten. De generatie ‘niet klagen maar dragen’. Met die instelling is niets mis, zolang de situatie leefbaar blijft. Als je al je emoties voor jezelf houdt en opkropt, dan ontstaat er op een gegeven moment een kleine kernreactie en dan ben je nog verder van huis. Dat is nergens voor nodig.

Voor de bestralingen waren we zeven weken lang, vier dagen per week in VieCuri. In die tijd golden er strenge coronamaatregelen. Bestraald worden is op zichzelf al een heftige gebeurtenis, maar door de coronamaatregelen was het nóg heftiger. Ik moest alleen naar binnen via een aparte ingang en overal stonden beveiligers. Mijn vrouw zat al die keren buiten op het parkeerterrein op een klapstoeltje te breien of te haken naast onze auto. Gelukkig scheen het zonnetje.

De bestralingen zijn in mei 2020 afgerond en de hormonale therapie ging langer door. Ik moet nu nog regelmatig bloedprikken om de PSA-waarde te meten. Als over drie jaar de metingen nog steeds goed zijn word ik kankervrij verklaard. Dat betekent niet dat ik dan weer de oude ben. De oude word ik nooit meer. De hormonen hebben me enorm veranderd en ik heb veel respect gekregen voor vrouwen die in de overgang komen. Ik heb opvliegers en emotionele huilbuien ervaren en dat is absoluut geen pretje. Ook ben ik incontinent geworden en als ik ergens naartoe ga moet ik altijd een route uitstippen met onderweg voldoende mogelijkheden om naar een toilet te kunnen gaan. Dit zijn gevolgen van prostaatkanker waar veel mannen mee te maken krijgen maar waar nauwelijks over wordt gesproken. Ik wil hier open over te zijn. Het is niet fraai maar het hoort er nu eenmaal bij.

Als ik ’s ochtends wakker word en ik zie mijn vrouw naast me liggen, dan ben ik dankbaar dat we nog steeds met z’n tweetjes zijn. Als ik de zon zie opkomen en de vogels hoor fluiten ben ik blij. Ik geniet enorm als ik in scootmobiel met de honden het bos in kan, als over een paar weken de krokussen weer uit de grond komen, als ik een mooi boek lees, een goede film kijk of als ik een lekkere maaltijd kan eten. Er zijn naast ziek zijn nog zoveel dingen die het leven de moeite waard maken.”

Kees