Het verhaal van Inge

“Op de dag van kerstavond van 2020 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Ik had al een tijdje het gevoel dat er iets niet goed zat en toen ik definitief hoorde dat het mis was, zakte de grond onder mijn voeten vandaan. Ik dacht meteen aan mijn kinderen. Ons oudste zoontje was toen bijna drie en de jongste zoon net twaalf weken oud. Hoe moest het met hen verder?

Ik begon in januari 2021 met chemotherapie in combinatie met immunotherapie. In totaal heb ik achttien chemobehandelingen gehad. Het was een zwaar traject. Mijn smaak veranderde, mijn maag en darmen raakten in de war en mijn eetlust werd minder. Ook mijn uiterlijk veranderde en dat vond ik heel moeilijk. Mijn haar begon uit te vallen en op ten duur koos ik ervoor om een haarwerk te gaan dragen. Ik hecht er waarde aan om er netjes en verzorgd uit te zien. Mijn uiterlijk werd nu beïnvloed door de chemotherapie en dat was confronterend. Ik heb nooit leren wennen aan al die veranderingen. Ik heb er mee moeten leren omgaan. 

Na een chemobehandeling was ik graag even op mezelf. Ik vond het fijn om berichtjes te krijgen en alle kaartjes, bloemetjes en cadeautjes hebben me goed gedaan. We zaten middenin de coronacrisis en gezien mijn weerstand waren we huiverig voor bezoek. Ondanks deze beperking heb ik nooit het gevoel gehad dat ik alleen was.

Mijn partner en ik delen alles met elkaar en in de periode van de behandelingen is hij mijn grootste steun geweest. Zonder veel woorden begreep hij precies wat ik nodig had. We vonden het belangrijk om het dagelijks leven van de kinderen zo normaal mogelijk door te laten gaan. Dat is ons gelukt door van dag tot dag te bekijken waar de kinderen en ik behoefte aan hadden. Onze families ondersteunden ons hier ontzettend in. We hebben nooit gezegd: ‘mama heeft borstkanker’, maar wel dingen als: ‘mama voelt zich vandaag niet zo lekker’, of ‘morgen gaat mama weer naar het ziekenhuis’. Toen ik begon met de chemotherapie hebben we kinderboeken in huis gehaald die op een mooie, simpele en beeldende manier uitleggen wat er met me gebeurde. Dat was voor ons een fijne manier om met de kinderen te kunnen praten over mijn ziekte zonder dat het heel beladen werd.

Tussen de chemobehandelingen door werden er scans gemaakt waarop te zien was of de tumor kleiner was geworden. Dat was telkens een soort tussenstand van mijn strijd tegen de tumor. Uit die momenten haalde ik veel kracht om verder te gaan. Ook uit alle gesprekken met verpleegkundigen en dierbaren. In juli 2020 heb ik de laatste chemobehandeling gehad. Die laatste dag was onze oudste zoon mee naar het ziekenhuis want hij wilde graag met eigen ogen zien waar ik al die keren naartoe moest. De verpleegkundigen waren lief voor hem, hij kreeg wat te drinken en een ijsje. Toen we thuiskwamen hadden mijn vriendinnen ons huis versierd en heb ik samen met mijn zoon de vlag uitgehangen. Zes weken later werd ik geopereerd. Uit de borst waarin de tumor zat is klierweefsel verwijderd en er is een siliconenprothese geplaatst. Tien dagen na de operatie feliciteerde de arts me met het nieuws dat ik kankervrij was. Het was de mooiste felicitatie die ik ooit heb ontvangen. Een emotioneel moment waarop ik heel sterk voelde: hier heb ik het allemaal voor gedaan.

Ook al ben ik nu kankervrij, er gaat geen dag voorbij dat ik niet met de ziekte bezig ben. Helaas kreeg ik gedurende mijn bestralingsperiode een infectie aan de gereconstrueerde borst. Dit leidde tot nog twee operaties. Uiteindelijk verloor ik alsnog mijn borst en daar heb ik veel moeite mee. Ook ervaar ik dagelijks nog bijwerkingen van de anti-hormoon therapie. Wat het altijd wint van deze nadelen is dat mijn toekomstperspectief weer terug is. Elke dag ben ik dankbaar voor mijn leven. Ik ben blij dat ik weer kan werken en plannen kan maken voor de toekomst. Op speciale dagen, bijvoorbeeld op de verjaardagen van de kinderen, voel ik die dankbaarheid extra sterk.

Het is bekend dat kanker ook bij jonge mensen voorkomt, maar ik merk dat er in de beeldvorming rond kanker relatief weinig aandacht is voor de verhalen van die mensen. Als ik bijvoorbeeld in de wachtkamer van het ziekenhuis zat, dan lagen daar allerlei folders en brochures over borstkanker. Daar stonden dan zelden foto’s van jonge vrouwen in. Ook in gesprekken met sommige artsen merkte ik als jong volwassene dat mijn behoeftes soms anders lagen. Tijdens mijn behandeltraject voelde ik me daarom soms een uitzondering op de regel. Gelukkig heeft VieCuri recent een AYA-poli opgezet. Deze poli richt zich specifiek op jongvolwassenen met kanker. Ik hoop dat jonge vrouwen die met kanker te maken krijgen zich door mijn verhaal gehoord en gesterkt voelen. Je bent niet alleen."

 Inge