Mijn MangoMoment

MangoMomenten zijn de kleine, onverwachte, verrassende, soms bijna niet waarneembare acties of gebaren tijdens de dagelijkse zorgverlening. In deze rubriek deelt een VieCuri-medewerker een bijzonder MangoMoment. Voor oncologieverpleegkundige Britt Gielens is een MangoMoment een moment waarop zij nét dat beetje extra kan betekenen voor een patiënt. “Daar is vaak niet zoveel voor nodig, behalve te kijken naar de mens achter de patiënt en vragen waar hij of zij écht behoefte aan heeft.”

Tijdens een rustige dienst op een zondag vond Britt de tijd voor een dergelijk MangoMoment. “Het was heerlijk weer en ik vroeg patiënten of ze zin hadden om met mij naar buiten te gaan. De meeste patiënten weten niet dat dit mogelijk is. Samen met een stagiaire nam ik een patiënt en zijn familie mee naar buiten. Meneer was bedlegerig, dus we rolden zijn bed over de bestrating. Het hobbelen van het bed over de stenen voelde voor hem als een massage, hij ervoer het als een extra cadeautje! Het buiten zijn op zich deed hem sowieso al goed. Hij kreeg frisse lucht en genoot even van de zon. Ook namen we een kijkje bij de oncologietuin. Onderweg hadden we het onder andere over mijn aanstaande huwelijksdag; door ook iets van jezelf te delen bouw je nog meer een band op met een patiënt. Na het ritje buiten, ging meneer Formule 1 kijken met zijn familie. Ik vroeg hem of ik nog iets kon betekenen. “Het enige wat ik nog mis is een biertje”, gaf hij aan. Via de voedingsassistente heb ik een alcoholvrij biertje voor hem kunnen regelen. Even later zat hij samen met de familie van de Formule 1 te genieten, mét alcoholvrij biertje. In een periode van onzekerheid door zijn ernstige ziekte, kon deze patiënt even helemaal ontspannen.”

‘Dit is waar ik het voor doe’
Een andere patiënt, Ger Nellen, ging die dag ook op het aanbod in om samen naar buiten te gaan. Britt: “We liepen over het terrein en al gauw bleek dat we dezelfde hobby hebben: zwemmen. Meneer Nellen bleek ontzettend sportief te zijn en vond het jammer dat hij tijdelijk door zijn ziekte niet kon zwemmen. Buiten rondlopen deed hem goed, hij moest wel even bijkomen, maar vond het heerlijk om in de buitenlucht te zijn en genoot zichtbaar.” Dat soort momenten zijn voor de oncologieverpleegkundige waardevol. “Dit is eigenlijk waar je het voor doet. Het is vaak maar een kleine moeite voor ons; als er tijd voor is kun je zoveel extra betekenen voor iemand. Als ik een dankbare blik in de ogen van een patiënt zie, dan heb ik zo’n goede dag gehad. Daar krijg ik echt nieuwe energie van!”

De 67-jarige Ger Nellen uit Venlo kan het moment dat Britt aanhaalt zich ook nog heel goed herinneren: “Het was prachtig weer en Britt stelde voor om samen een stukje te lopen. Buiten kwamen we er al snel achter dat Britt lid is van de zwemclub waar ik ook jaren heb getraind. Ik ken natuurlijk nog een hoop mensen van de club; het was heel verrassend om te ontdekken dat we een gezamenlijke kennissenkring hebben. Veel gesprekken in het ziekenhuis gaan over medische zaken, maar dit was meer dan een gesprek van verpleegkundige tot patiënt. Ik voelde mij op dat moment echt gehoord, niet als iemand die kanker heeft, maar als medemens. Het gesprek ging niet alleen over ziek zijn. Het is fijn als je op basis van gelijkheid elkaar wat te vertellen hebt. Dat was voor mij een enorme opsteker!”