Voltooid

De lente, zomer en herfst hebben we achter ons gelaten. Intussen zitten we volop in de winter. Groei en bloei stokken nu even. Insecten laten zich voorlopig niet zien. De natuur rust op zijn lauweren en doet hernieuwde krachten op voor later. En wij, wij trekken ons graag terug in huis en nestelen ons in de warmte. Keren ons letterlijk en figuurlijk wat meer naar binnen. 

Treed buiten

Volgt u de seizoenen in de belevingstuin bij het oncologiecentrum? En leest u de berichten over kas, tuin en kunst? Wat was ook al weer de bedoeling van die BuitensteBinnenTuin? Het kunstcollectief ‘Circus Engelbregt’ wil de overgang tussen wachtruimte, kas en tuin zo vloeiend mogelijk laten verlopen. Onder het motto “de mensen de tuin in, de tuin het ziekenhuis in” heeft Engelbregt bepaalde ingrepen gekoppeld aan de jaargetijden.

Verwondering

Ik neem u nog even mee naar het voorbije najaar. In de wachtruimte staan bakken met kaarten. En die kaarten zijn bedrukt met teksten als: “zien mollen kleuren?”, “kent een egel zijn oma?”, “zullen wormen dromen? en “kan een mier de weg vinden?”. Een hele insecten- en dierenwereld trekt aan je ogen voorbij. Wat hier speelt is de verwondering. In die prachtige BuitensteBinnenTuin zijn de vele bloemen en planten uitnodigend voor insecten en beestjes. Een gedachtesprong is snel gemaakt: wat houdt deze dieren bezig? Hoe denken zij? Waarover dromen zij? Wat gaat er in hen om?

Bezoekers van het oncologiecentrum worden uitgedaagd om zich in hetzelfde ritme te verbazen en een kaart in te vullen. Op de vraag “wat zou u willen weten van een specifiek dier” hebben we onder andere de volgende teksten mogen ontvangen: “krijgt een vlinder zelf ook vlinders in zijn buik?”(namens Linda), “zou een kat zijn verjaardag willen vieren?” (namens Els) en “zelfs de dunste stengel is in staat om mee te deinen in de wind” (namens Ank).

Zintuigen prikkelen

Graag neem ik u mee naar de winter, waar we middenin zitten. Want nu is het tijd om na te denken over het komende voorjaar, de zomer en het najaar. De momenten dat we weer naar buiten gaan. De tuin beleven met al onze zintuigen en emoties. En ook kunstcollectief Circus Engelbregt heeft nagedacht over een permanent onderdeel van het kunstproject. De voltooiing van een zoektocht. Iets tastbaars en blijvends. Iets wat altijd blijft bestaan en niet zoals sommige dingen na een tijdje weer verdwijnt.

In de sluis tussen oncologiecentrum en kas worden glas-in-loodachtige raamschilderingen aangebracht. Prachtige ranken in heldere kleuren sieren daar de ramen. Woorden als ‘ontspan’, ‘luister’, ‘kijk’, ‘ruik’, ‘proef’ en ‘voel’ springen je tegemoet. De zintuigen, die doen volop mee. Je loopt er als het ware onder een erehaag door. En dan wachten jou nog de plantenkas en bloementuin. Kan het uitnodigender?

Drs. Marion A.G.S. Titselaar, MSc
Programmamanager oncologie