Mijn werk op de afdeling Radiologie tijdens de coronacrisis

‘Zelfs onze glimlach als teken van medeleven is verborgen achter een masker’

We zijn op dit moment ongeveer vijf weken onderweg in deze coronacrisis. Ook op de afdeling Radiologie van VieCuri is alles anders. De normaal zo drukke programma's zijn geannuleerd. De patiënten zijn allemaal afgebeld. Het is daardoor akelig leeg en stil in de meeste van onze wachtkamers. Als de zorg niet kan wachten, helpen we de patiënt op gepaste afstand waar het kan. En als het niet kan: met handschoenen aan en masker voor. De meeste onderzoeken die mijn collega’s en ik nu doen zijn corona-gerelateerd. Een longfoto op de SEH, een longfoto op de verpleegafdelingen, een CT-scan van de longen om te vast te stellen of er sprake is van corona of om aan te tonen of er sprake is van verslechtering of verbetering. Beelden op basis waarvan de behandeling aangepast of misschien wel gestopt moet worden.

Ik heb inmiddels al heel veel, heel erg zieke mensen gezien. Soms zie ik alleen de plaatjes van bijvoorbeeld een longfoto of CT-scan. Het is ongelooflijk om te zien hoe de longen aangetast kunnen raken door dit coronavirus! De longen zijn niet meer in staat hun functie goed uit te voeren. De functie om het lichaam van zuurstof te voorzien. Ik heb al meerdere keren gedacht: ‘Dit komt niet meer goed met deze longen ...’ ‘Deze patiënt gaat het niet redden ... of misschien wel, maar zal dan voor altijd last blijven houden …’.

Vaker sta ik aan de andere kant. Zit ik niet achter de knoppen van de apparatuur, maar zorg ik ervoor dat de patiënt wordt voorbereid voor het onderzoek. Meneer of mevrouw moet geïnstrueerd worden over wat er gaat gebeuren. Ik vertel ze over de harde tafel, dat ze moeten inademen, dat ze alleen in de kamer blijven, hoe lang het onderzoek duurt en wat we precies gaan scannen of fotograferen. Voor mij en mijn collega’s is het routine: een röntgenfoto of scan van de longen maken we dagelijks meerdere malen, een aantal keer per uur. Maar voor deze patiënt is het nieuw en spannend.

En wat er nu, in deze tijd bij komt en wat me bij zal blijven is de angst en de afstand die er tussen ons en de patiënt is vanwege alle beschermingsmiddelen. De angst bij de patiënt voor hoe erg het zal zijn of nog zal worden. De angst voor het onbekende. En vooral de angst om alleen te zijn, geen familie bij je, geen bekende, geen hand die je vast kunt houden. Zelfs onze glimlach als teken van medeleven is verborgen achter een masker. Onze handen verstopt in latex handschoenen. Onze ogen vol begrip en medeleven niet heel goed te zien achter het plastic van de spatbril. De patiënt moet zich volledig overgeven aan ons en aan het virus. En kan alleen maar hopen dat zijn of haar lijf de strijd zal winnen.

Dat maakt het heftig, raar, verdrietig. Maar ik ben ondanks alles vooral heel erg blij dat ik iets kan doen in deze tijd. Samen met ons team op de afdeling en vooral samen met alle collega’s in ons ziekenhuis trekken we alles uit de kast om patiënten zo goed mogelijk te helpen. En dat maakt het ergens toch mooi. Fijn dat iedereen meehelpt, dat sommige regels zijn versoepeld, dat er flexibiliteit is, dat er ruimte is voor nieuwe ideeën. Ik hoop dat die ruimte en die flexibiliteit blijven. Dat we deze crisis samen doorstaan, en dat er na corona zo veel begrip en samenwerking zal blijven, in het ziekenhuis en in de hele samenleving. Dan heeft deze ellende toch nog iets moois opgeleverd. Laten we hier dan ook samen voor staan en ervoor gaan!

Nancy Giesbertz-Bouten
Medisch beeldvormend en bestralingsdeskundige
Afdeling Radiologie VieCuri