De donkere wolk

‘s Ochtends schijnt de zon. De lente is in aantocht, de vogels fluiten, geen vuiltje aan de lucht. Tot ik het ziekenhuis binnen stap.

Toegangspoortjes verraden dat bezoek niet meer welkom is. De lege gangen blijven akelig stil. Het anders zo rumoerige ziekenhuis: leeg.

Op de spoedeisende hulp van ons ziekenhuis heerst rust. Stilte voor de storm lijkt het.

De ambulance belt, ze zijn met spoed onderweg met een patiënt, 67 jaar. Snakkend naar adem, bij aankomst een saturatie van 65%. Veel te laag. We staan klaar, zoals we dat zo vaak staan op de eerste hulp. Maar deze keer is het anders. We hebben geen medicijn tegen dit virus, enkel zuurstof en vocht om toe te dienen. Geen wondermiddel uit ons anders zo lange arsenaal aan medicijnen. Ik voel me machteloos.

Het lukt ons op de spoedeisende hulp om de patiënt stabiel genoeg te krijgen voor de verpleegafdeling. De Intensive Care is voor de nóg ziekere patiënten.

Vol angst kijken de ogen van de partner en patiënt me aan. Samen met de verpleegkundige vertellen we dat deze symptomen passen bij het corona virus. De patiënt wordt zo naar de afdeling gebracht, maar de kans is groot dat ze alsnog naar de Intensive Care moet om beademd te worden.

Ook vertellen we dat de echtgenoot afscheid moet nemen, want er is geen bezoek toegestaan op de afdelingen. Nogmaals de bange ogen die me aankijken. Doodziek, moederziel alleen naar de afdeling. Het raakt me en ik moet even slikken.

‘Dag’, klinkt het. ‘Zet hem op’, als ik de kamer uitloop en mijn beschermingsmiddelen uittrek. Misschien wel de laatste woorden die de patiënt bewust meemaakt... Ik slik en stop mijn mondmasker in een plastic zakje in mijn witte jas. De volgende ambulance kondigt zich aan. We gaan door, we moeten door.

De volgende ochtend hoor ik dat mijn patiënt beademd wordt op de Intensive Care. Ze heeft het op eigen kracht niet kunnen redden. Meer dan eens hoop ik dat het niet haar laatste woorden aan haar echtgenoot waren en dat ze elkaar gewoon weer een knuffel kunnen geven als deze ellende allemaal voorbij is.

Buiten gaat de wereld door. Maar al is de lucht nog zo blauw, er hangt een constant donkere wolk boven ons hoofd. Helaas wordt deze wolk nog niet door iedereen gezien.

Blijf alsjeblieft binnen.

Susanne Laumer,

Spoedeisende hulp arts in opleiding