Borstkanker: vertel je eigen verhaal

Er is zoiets als vóór en ná borstkanker. Als je dat al zo kunt zeggen. Want niet iedereen heeft een leven na borstkanker. Voor 3.000 vrouwen geldt dat in ieder geval niet. Zij sterven jaarlijks aan deze ziekte.

Voor die 14.000 vrouwen die het wel overleven is de vraag: Wat heeft het met je gedaan?  Wat betekent het voor je partner, voor je omgeving? En hoe ga je daarmee om?

Oktober is de maand waarin het KWF en Pink Ribbon aandacht vragen voor borstkanker. Met de bedoeling om geld op te halen voor borstkankeronderzoek en aanverwante projecten.  Dit jaar is het thema: Borstkanker is een ziekte met vele gezichten.

Anders

Voor iedere vrouw is borstkanker inderdaad anders. Laten we dat voorop stellen. Niet iedereen doorloopt een zelfde behandeltraject. En ook de gevolgen kunnen van elkaar verschillen. Een veelgehoorde klacht is chronische vermoeidheid en het optreden van andere lichamelijke kwalen. Boven alles torent toch wel uit de onzekerheid en de angst  voor terugkeer van de ziekte. Dat er niet altijd, en soms helemaal geen begrip is van de omgeving of het werk. Ja, dat maakt het natuurlijk zwaar.

Ook ik

Mijn verhaal over borstkanker begon in 2010. Ik ben er dus nog. Nog helder staat mij voor de geest wat ik dacht na het horen van de uitslag: “ik ga dood”. En, ik belde een paar collega’s om te zeggen dat ik geen projecten meer deed. Die kortsluiting in mijn hoofd heeft gelukkig maar een paar uur geduurd; ik ging door met werken alsof er niets aan de hand was. Tot aan en na de operatie, en tot aan en na de bestraling.

Mijn reis in VieCuri

Omdat ik werkzaam was (en nog steeds ben) in de oncologie vroeg ik mij af of ik wel in mijn eigen ziekenhuis geopereerd wilde worden. Lang hoefde ik er niet over na te denken. Achteraf gezien had mij niets beters kunnen overkomen want in het oncologiecentrum van VieCuri krijgt iedere patiënt persoonlijke aandacht en behandeling.

Destijds ging ik voor de bestralingen naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Voor luttele seconden behandeling legde ik een lange periode wekelijks vele kilometers af. Daarna wist ik het zeker; hoe fijn zou het zijn om de bestraling dichtbij bij VieCuri te kunnen krijgen. Daar heb ik me samen met anderen voor ingespannen. Het werd Maastro Clinic. Daar zijn wij met z’n allen nog steeds heel erg trots op. Het is prachtig, dat wij onze patiënten  dichtbij huis deze voorziening bieden. Dat lijkt nu  vanzelfsprekend, maar dat was het dus lange tijd zeker niet.

Wijsheid

Terug naar ons thema dat voor iedere vrouw borstkanker anders is.  Dat wil ik écht met klem benadrukken. Begin oktober las ik een recensie over twee boeken van Edith Eger. Het ene gaat over lijden en verdriet. Er is geen hiërarchie in lijden.  Met andere woorden “Je moet je verdriet niet bagatelliseren, omdat een ander het zwaarder heeft”. Het andere boek gaat over het niet-oordelen over een gevoel, of dat nu van jezelf is of van een ander. Er is namelijk geen juist of verkeerd gevoel.  

Het eerste boek schreef Edith Eger toen ze 19 jaar was. Het heet ‘De keuze’. Het tweede boek is getiteld ‘Het geschenk’. Ver in de negentig is ze nu. Ik zag mijn leven ná de borstkanker al als een heel groot cadeau. Tien jaar na mijn diagnose krijg ik deze twee mooie eyeopeners aangereikt: ik zie dat nu vele malen uitvergroot en nog een keer ontzettend bevestigd. 

Marion Titselaar, programmamanager oncologie